Vrij van ornament en anekdote, formele reductie en een schijnbare ongenaakbaarheid van materiaal en vorm: de sculpturen van Riki Mijling passen zo op het eerste oog binnen een traditie van geometrische abstractie en (post)minimalistische sculptuur. Mijling zoekt naar de mogelijkheden en werking van ruimtelijkheid, niet alleen binnen het werk zelf, maar ook in samenspel met de fysieke ruimte waarin het werk zich bevindt: gezichtspunt en lichtval – en de verandering van vorm en ruimtewerking onder invloed van deze variabelen – zijn centrale elementen in haar werk. De wijze waarop werken vaak in samenhang, in reeksen ontstaan, geeft bovendien extra lading aan het begrip Resonance. Tekeningen kunnen resulteren in een sculptuur, maar evengoed gaat het in omgekeerde volgorde. Het is werk dat een moment van rust creëert, dat leidt tot verstilling, concentratie en contemplatie. En ook dat, de weerklank van het werk op de beschouwer, is resonantie.